Reprezentacji KOD-u nie pozwolono uczestniczyć we mszy pogrzebowej „Inki” i „Zagończyka”. Jednego z liderów skaleczono w rękę, była przepychanka. Wywołało to dyskusje, komentarze, spory – mieli prawo tam być, nie mieli prawa. Prowokowali, nie prowokowali. Jedni są oburzeni, drudzy zniesmaczeni, inni uważają że źle się stało, jeszcze inni triumfują.
A ja tej dyskusji nie mam nawet zamiaru czytać. Trzeba było przez ostatnie lata nie ośmieszać patriotyzmu jako idei płacenia podatków i sprzątania po psie – nazywając uczestników patriotycznych pochodów faszystami. Trzeba było nie głosić z całym przekonaniem że odrzucenie pamięci historycznej jest przejawem wyższej inteligencji, wyżynami kultury i lepszej mentalności – choćby nawet europejskiej. Trzeba było nie nazywać IPN-u „pisowskimi ścierwami” które „tylko grzebią w życiorysach”, albo nie gloryfikować Zygmunta Baumana – oficera politycznego KBW z czasów kiedy mordowano „Inkę”, „Zagończyka” i tysiące innych Żołnierzy Wyklętych i Powstańców Warszawskich. Trzeba było latami nie nazywać faszystami, ksenofobami i rasistami każdego kto z namaszczeniem używał słów „Bóg – Honor – Ojczyzna” a biało czerwonej flagi nie utożsamiać z faszystowską płachtą ze swastyką. Trzeba było wreszcie nie wyć i nie gwizdać podczas Apelu Poległych poznańskiego czerwca ...
.
Ostania dekada była w Polsce czasem narodzin wielu jakości. Jedną z nich było permanentne mylenie fałszu z wyższą inteligencją, szyderstwa z obiektywizmem, pogardy z poczuciem własnej wartości, zakłamania z kunsztem retoryki. Nikt nie wyklucza KOD-u z debaty publicznej ani z miejsca w społeczeństwie. Ale są miejsca i okazje na które ci ludzie nie zasłużyli – nawet jeśli dziś stwierdzili że się to opłaca wizerunkowo. Choć przecież wszystko jest do nadrobienia. Może po prostu za szybko – po tych ośmiu ostatnich latach za szybko.
Dlatego w Gdańsku fałsz nie przeszedł. Przez szacunek dla „Inki” i „Zagończyka”.
